Dostęp do technologii w miejscowościach

dopuszczenie do postępu technologicznego mają głównie metropolie, w naszym kraju naprawdę sporych miast jest zaledwie kilka. Lwią część stanowią niewielkie miasta i miejscowości, które skupiają bardzo dużą liczbę ludności. Dostęp do nowoczesnych technologii pozwala na korzystniejsze wykorzystanie możliwości i potencjału miasta, a także na efektywniejsze zarządzanie jego zasobami. Co to jest i na czym polega idea
” smart city”? Czy nowe technologie są sposobem na zrównoważony rozwój miasteczek? Wyjaśniamy.

Koncepcja „smart city” — czym jest?

Wyrażenie smart city, czyli inteligentnych miast zrodziło się jeszcze przed 2000 rokiem. Chociaż nie ma jednej właściwej definicji tego zjawiska, to powszechnie rozumie się je jako obszar miejski, wykorzystujący nowe technologie do udoskonalenia jakości oferowanych usług publicznych, czyli, inaczej, ulepszenie jakości życia jego obywateli.

Rozwiązaniami technologicznymi, o których na ogół mówi się, w tym rozumieniu są: internet rzeczy, sztuczna inteligencja, uczenie maszynowe, zbieranie i analiza danych w czasie rzeczywistym przy wykorzystaniu sieci czujników, i rozwiązania chmurowe.
Czy to wszystko oznacza, że na nazwę inteligentnego miasta zasłużyć mogą tylko te z nich, które są wypełnione nowoczesną technologią? Czy utrudniony dostęp do technologii w miasteczkach przekreśla je w pogoni za mianem smart city? Na szczęście już tak nie jest. Pierwotny pomysł smart city rzeczywiście opierał się na jak najszerszymwdrażaniu nowych technologii, obecnie trochęsię zmienił i stał się bardziej przystępny. Zaufaj sprawdzonemu dostawcy internetu oraz telewizji e-spidernet.

Trzy typy smart cities

Poniższy podział smart cities na trzy generacje dobrze obrazuje zmiany, jakie przez lata zaszły w postrzeganiu i podejściu do miast i nowoczesnych technologi. Oto trzy rodzaje smart cities:

• Smart cities 1.0 -podejście stawiające w centrum nowe technologie i wdrażanie ich nawet bez posiadania całkowitej świadomości zalet i ryzyka z nim związanych. Charakteryzuje je silne lobby biznesowo — technologiczne oraz pełne skupienie| na rozwoju technologii i nowych ułatwieniach dla biznesu. Obecnie podejście to spotyka się z mocną krytyką.
• Smart cities 2.0 – w tej generacji bardzo istotną rolę pełnią władze miejskie i to one są głównym inicjatorem/ pomysłodawcą inicjowania zmian. To oni właśnie wprowadzają i wybierają nowe technologie, które uważają za korzystne. Włodarze miast nie są jedynie odbiorcami tych zmian, ale także ich partnerami. Obecnie system ten stosują miasta takie jak np. Rio czy Barcelona.
• Smart cities 3.0 – ten typ istnieje dopiero od 2015 r. i zakłada on, że to obywatele/mieszkańcy miast są w centrum zainteresowania/ najważniejsi. Dlatego wszelkie zmiany i nowe wdrożenia powinny zostać przedyskutowane z mieszkańcami i odpowiadać na ich wymagania. Tutaj biznes i nowoczesna technologia schodzą na dalszy plan, a priorytetem stają się mieszkańcy i rozwiązywanie ich problemów. Nie zawsze musi ono wiązać się z użyciem nowoczesnych technologii. Duży nacisk kładzie się też na rozwój kompetencji wśród użytkowników i mieszkańców miasta. W tej generacji zakres projektów jest znacznie szerszy i skupia się nie tylko na technologiach i infrastrukturze.

Czy nowe technologie to szansa na zrównoważony rozwój miast?

Wprowadzanie nowych technologii niesie za sobą wiele okoliczności poprawiających jakość życia i ułatwiających wiele czynności. Trzeba być jednak świadomym, że stwarza ono jednocześnie sporo zagrożeń jak, chociażby problem otyłości, powstawanie w internecie fake newsów, problem ze skupieniem uwagi i koncentracją, niekontrolowane przetwarzanie danych osobowych w sieci itd. Jedno jest pewne: postęp technologiczny jest nieunikniony i z na pewno przyniesie wiele ułatwień, za którymi przyjdą też nowe zagrożenia.